Vrijdag 4 november 2022, 9.00 uur
Begraafplaats St. Laurentius, Rotterdam
Dichter van dienst: Peggy Verzett
Auteur verslag: Daniël Dee
Op de ochtend dat we Arjan Neve de laatste eer bewijzen – vrijdag 4 november 2022 – is het een frisse herfstdag, maar koud is het niet te noemen. Een aanzienlijk gedeelte van de bevolking heeft de kachel zelfs nog niet aangezet, al kan dat ook met besparing te maken hebben vanwege de hoge gasprijzen.
Arjan Neve werd geboren in Rotterdam op 6 juni 1973 en stierf daar ook op 6 oktober 2022. Hij woonde op het eiland Rozenburg. Arjan heeft daar ook enige tijd gewerkt bij de vuilverbrandingsfabriek. Er werd daar van alles vernietigd, van varkens tot drugs. Drugs speelde helaas niet alleen op zijn werk een (grote) rol.
Arjan is nooit getrouwd geweest en heeft geen kinderen. Zijn biologische vader, die momenteel in Maleisië woont, heeft zich nooit om hem bekommerd.
Arjan leefde sowieso afgezonderd en hij heeft uiteindelijk zelfs zijn woning gebarricadeerd. De enige die nog een beetje naar hem omkeek was zijn stiefvader, inmiddels 94 jaar. Bij het overlijden van Arjans moeder had hij haar beloofd om ‘een oogje in het zeil te houden’. Hij heeft bij meerdere (gemeentelijke) instanties aan de bel getrokken over de (psychische) problemen van zijn stiefzoon, maar het mocht niet baten. De stiefvader was niet meer in staat om fysiek bij de uitvaart aanwezig te zijn.
In afwachting van de lijkwagen hebben we ons verzameld op het grindplaatsje net voorbij de poort van de rooms-katholieke begraafplaats St. Laurentius in Crooswijk. Dichter van dienst is Peggy Verzett, van de gemeente is iemand aanwezig, en verder zijn dichter Bianca Boer en ondergetekende van de partij. En het is de eerste uitvaart voor Andrea, die het team van uitvaartverzorgers komt versterken. Het toeval wil dat ze in het verleden nog les heeft gehad van Peggy Verzett op de vrije school. Ik stel dan ook voor dat ze bij elke nieuwe baan op de eerste dag verrast zal worden door Peggy’s aanwezigheid.
Peggy vraagt zich intussen af of er op de begraafplaats ook doodsbeenderenbomen te vinden zijn. Die loofbomen danken hun naam aan de vuil-bruine, grijze twijgen die blauwig berijpt zijn met de vale lijkkleur van skeletbeenderen en de bladeren die dubbel geveerd zijn en voorzien van stelen met een knekelvormige voet. Verder leert Wikipedia dat de doodsbeenderenbomen in Rotterdam alleen te bewonderen zijn in Trompenburg, de Botanische Tuin Afrikaanderwijk en diergaarde Blijdorp.
Terwijl we achter de lijkwagen richting het graf lopen, valt het Bianca op dat een van de kistdragers nog steeds een zwarte knoop mist aan zijn jaspanden. Bij de vorige eenzame uitvaart had ze dat ook al opgemerkt. Bianca is sowieso een scherp observator. Zo wijst ze me op een kleine sticker met zwarte letters op het hoofdeinde van de kist waar we achteraan lopen. Ik kan de naam van de overledene – Arjan Neve – lezen en daaronder ontwaar ik een cijferreeks, maar ik kan niet goed zien waar die voor staan. Is het een serienummer of zijn het geboorte- en sterfdatum?
Wanneer we met z’n allen om het graf staan verzameld, breekt er een herfstzon door. Na een kort woordje van Andrea, draagt Peggy haar gedicht gloedvol voor. Na een laatste groet aan Arjan bij het voeteneind van zijn graf, beëindigen we de ceremonie van deze eenzame uitvaart.
Lieve Arjan,
Zeven keer zeven is negenenveertig –
ze zeggen dat wanneer
de krokodil zeven keer,
stil en onbeweeglijk
blijft liggen op je ongeëvenaarde
lichaam – dat op een dag De Grote Stern aan je mag verschijnen,
zich met zijn radeloze gepiep, wakker mag krijsen.
Die de richtingen van het sprietgezwel voor jou laat dansen
in de lucht, ook alle richtingen in de vrucht – zij houden zich,
Grote Stern en Krokodil in jou verenigd,
Nu je aan hechting doet,
en het vergul, gul
gul
In de vergulligengelijkerhei goed
© gedicht Peggy Verzett © verslag Daniël Dee