Donderdag 20 oktober 2022, 10.00 uur
Begraafplaats St. Laurentius, Rotterdam
Dichter van dienst: Hester Knibbe
Auteur verslag: Daniël Dee
Het is een frisse herfstdag, bewolkt maar windstil, wanneer we op 20 oktober de heer R. Lebar ten grave dragen. Voorbij de poort van de katholieke begraafplaats Laurentius verzamelen zich dichter van dienst Hester Knibbe, dichter Rien Vroegindeweij, iemand van de afdeling bijzondere taken van de gemeente en ondergetekende in de hoedanigheid van coördinator.
Inmiddels is dit de zesde eenzame uitvaart sinds stichting de Eenzame Uitvaart Rotterdam in juni 2022 van de gemeente de goedkeuring kreeg om een doorstart te maken met het voorzien van speciaal geschreven gedichten voor eenzame uitvaarten. Feitelijk is het zelfs de zevende, maar door een misverstand tussen de gemeente en de uitvaartverzorger heeft er één eenzame uitvaart plaatsgevonden zonder dichter, een werkelijk eenzame uitvaart, zoals we die eigenlijk niet meer wilden.
In het korte gesprek dat gevoerd wordt, terwijl we op de lijkwagen wachten, weet Hester Knibbe te vertellen dat een grafsteen niet hoger mag zijn dan één meter. Wie toch een grotere steen op zijn graf wenst, moet daar een extra vergunning voor aanvragen. In Nederland is werkelijk voor alles een bepaalde regeling. Voor de eenzaam overledene komt er hoe dan ook geen grafsteen. Wel krijgt de overledene een dekplaat met daarop naam, geboorte- en sterfdatum.
De vier kistdragers hebben vandaag geen hoge hoed op. Ik heb ze niet naar de reden gevraagd. Terwijl de kerkklok slaat, lopen wij achter hen en de kist aan naar het reeds gegraven graf.
Zonder een woord te veel te zeggen, deelt de uitvaartleider mee wie er begraven wordt (Robert Lebar), wanneer hij geboren is (25 juli 1967) en waar (Murska Sobota in Slovenië, toen nog Joegoslavië) en wanneer hij overleden is (9 oktober 2022, alhier in het Maasstadziekenhuis). Over dhr. Lebar is sowieso vrij weinig bekend. Hij was ongehuwd en had geen kinderen. Vanaf 1996 woonde hij in Nederland. Hij had een Wajonguitkering en de laatste tijd zat hij vanwege complicaties na een heupoperatie in een rolstoel. Hester Knibbe legt een bloem op zijn graf en neemt het woord om haar gedicht voor te dragen. De vier dragers laten daarna de kist zakken en wij, de aanwezigen, nemen afscheid met een laatste groet aan het graf. De dienst was kernachtig tot de essentie teruggebracht, zoals eigenlijk alle eenzame uitvaarten tot dusver zijn verlopen.
Gaan
Voor Robert Lebar
Wereldwijd gaan mensen de deur uit
ontmoeten elkaar. Of iemand blijft
alleen in een stilte die alle geluiden
in zich verzamelt, een hoofd een lijf
terugschakelt naar oude woorden, gebaren
die zich verschuilen in bloedbanen, haarvaten.
Een man verruilt de streek waar hij leeft
voor een lonkende verte. Loopt de wereld
dood op de plek waar hij woont, wat zoekt hij
hoopt hij elders te vinden, een helende vrede?
Maar waar hij ook is, steeds komt hij
het stof, de webben van het verleden
weer tegen en op den duur is ook gaan
niet langer meer vanzelfsprekend.
Toch is hij dezelfde
bent u dezelfde gebleven.
© gedicht Hester Knibbe © verslag Daniël Dee