Mevr. Verploeg, eenzame uitvaart #25

Donderdag 25 augustus 2022, 9.00 uur
Begraafplaats St. Laurentius, Rotterdam
Dichter van dienst: Miguel Santos
Auteur verslag: Daniël Dee

foto Bianca Boer

Veel eerder dan gebruikelijk vertrek ik op donderdagochtend naar begraafplaats St. Laurentius. Misschien wilde ik zo – onbewust – de hitte voorblijven, de online weersverwachting schreef over weer een hete dag met uitschieters tot wel 34 graden. 

Ondanks mijn vroege aankomst – een half uur eerder dan de geplande uitvaart – staan er al vier kistdragers, netjes in het gelid, voor de poort te wachten op de lijkwagen. Bij de aanblik van hun overjassen krijg ik het Spaans benauwd. Traditie gaat hier duidelijk boven gemak. 

Ik raak in gesprek met een van de uitvaartverzorgers. Hij vertelt dat het zelfs op uitvaarten weleens voorkomt dat mensen met elkaar op de vuist gaan. De aanleiding kan bijvoorbeeld zijn dat er iemand iets zegt over de overledene in kwestie wat de andere rouwenden niet aanstaat. Maar vaker is het gissen naar de daadwerkelijke aanleiding. De emoties zitten bij mensen op dat moment natuurlijk erg hoog. 

Gestaag arriveren de andere bezoekers van de eenzame uitvaart; twee medewerkers van de gemeente en de dichters Bianca Boer en Rien Vroegindeweij van de stichting dEUR. Men zou haast kunnen spreken van vaste bezoekers, omdat zij er bij de laatste vier uitvaarten telkens bij waren. Als laatste arriveert de dichter van dienst Miguel Santos. Hij parkeert de Felyx-scooter, waarop hij is aangekomen, tegen een lantaarnpaal aan de overkant van de straat. 

We nemen die ochtend afscheid van mevrouw G.E. Verploeg (1941-2022), overleden op 2 augustus, maar door omstandigheden – miscommunicatie bij het achterhalen van eventuele nabestaanden, zomervakantie en algehele drukte – kan zij dus pas 23 dagen later worden begraven.

Negen jaar was mevrouw Verploeg getrouwd met de heer Bentsnijder. Na diens overlijden in 1972 werd het huwelijk ontbonden. Uit dat huwelijk kwamen twee zoons voort, maar daar had ze al jaren geen contact meer mee. Verder is bekend dat mevrouw vrijwel geen sociaal netwerk had en dat ze te kampen had met de nodige medische beperkingen. 

Miguel Santos leest beheerst zijn gedicht voor aan het graf van mevrouw Verploeg en legt het vervolgens op haar kist, die op twee dwarslatten boven het open graf ligt. Een licht briesje gaat aan de haal met het blaadje en het waait bijna weg, maar een medewerkster van de uitvaartverzorging legt het gedicht netjes onder het bloemstuk op de kist, waar het tot rust komt. 


Voor G.E. Verploeg

bij geboorte wordt een mens
niets verteld over het te leiden leven
en voor je het weet
valt er samen te vatten 

er zullen dromen zijn geweest-
een diploma misschien
een rijbewijs, een auto
huisje-boompje-beestje

want ja, er zal vast ook lief hebben gehad-
tot de dood ons scheidt
een kind, nog een kind
en de moeder die incasseert
want moeders doen dat
kunnen dat

toch zullen er ook vragen over blijven
maar hoe relevant zijn die
als een leven toch eindig blijkt
zoals ook de mens, haar verhaal
en ontastbare sporen
die een bestaan bevestigen

een bestaan, een mens, een persoon
dat was en ongetwijfeld
meer is geweest, voor nu
laten we het mooi

© gedicht Miguel Santos © verslag Daniël Dee