Maandag 16 september 2024, 9.00 uur
Uitvaartcentrum De Boezem, Rotterdam
Dichter van dienst: Peer Hommel
Auteur verslag: Daniël Dee
foto Bianca Boer
De tweede eenzame uitvaart van de dag is in uitvaartcentrum De Boezem. Bianca Boer en ik komen rechtstreeks van de eerste uitvaart op begraafplaats St. Laurentius (zie verlag #57) en zien dat dichter van dienst Peer Hommel en iemand van de gemeente al aanwezig zijn. De uitvaartverzorger vraagt of wij de overledene nog willen zien, maar niemand heeft daar behoefte aan. Achter de schermen laat hij het deksel op de kist schroeven.
Niet veel later betreden wij met de uitvaartverzorger de aula van De Boezem. Daar staat de kist al op ons te wachten. Er is ruimte voor 110 mensen, maar wij zijn maar met ons zessen. De zesde persoon bedient achterin de zaal de muziek.
We zijn samengekomen voor de uitvaart van Peter Jacobus Vrooman (*29-03-1944, Rotterdam – †6-9-2024, Rotterdam). Dhr. Vrooman leefde een geïsoleerd bestaan, hij was alleenstaand en had geen kinderen. Zijn ouders en zusje zijn inmiddels overleden. Wel heeft hij nog een broer, maar het bijwonen van de uitvaart was voor hem niet meer mogelijk.
Dhr. Vrooman heeft altijd in Rotterdam gewoond. Hij was verslaafd aan alcohol, wat hij ontkende. Vanaf 2008 was hij in beeld bij verschillende instanties maar hulp kwam niet van de grond, omdat hij die niet wilde. Omdat hij vervuilde is er uiteindelijk door de rechter zorg opgelegd. Zo heeft hij toch nog jaren onder begeleiding enige stabiliteit gekend. Zijn begeleider wist te vertellen dat hij ‘iets technisch met microscopen’ deed. Er staan een aantal in zijn woning. Ook was hij een tijd lid van een schietvereniging.
De laatste periode van zijn leven kreeg hij een scootmobiel waar hij erg blij mee was. Hij deed met moeite zijn auto weg. In zijn scootmobiel is hij overleden. De thuiszorg heeft alarm geslagen omdat hij niet open deed. Hij had al langere tijd longklachten en hartklachten, die zijn hem uiteindelijk fataal geworden.
Wat er daadwerkelijk in de ander omgaat zullen we nooit weten, laat staan van iemand die er niet meer is. Dan is het ook nog eens extra pijnlijk, omdat er nog onafgemaakte zaken zijn. Zeker voor ons blijft het speculeren waarom hij het leven heeft geleid dat hij heeft geleid, met de keuzes die hij gemaakt heeft. Toch kan ik me, ondanks alle tragiek, levendig voorstellen hoe opgewonden hij moet zijn geweest als hij kon schieten, opgewonden als een jongetje dat rotjes afsteekt. En ook dat hij blij was met zijn scootmobiel, begrijp ik helemaal. Niets is zo fijn als je weer vrijelijk kunnen verplaatsen.
In de aula nemen wij plaats op de voorste bank en er wordt een nummer van Krezip gedraaid, waarna de uitvaartverzorger ons welkom heet en het woord geeft aan Peer Hommel. Zij draagt haar gedicht staand voor bij de kist en legt vervolgens de handgeschreven erbij. Dan wordt We’ll meet again van Vera Lynn aangezet en na een kort moment van stilte wordt er ook nog een nummer van Bing Crosby gedraaid. De uitvaartverzorger stelt voor om het gedicht in de kist mee te geven. Daar gaat Peer Hommel mee akkoord. Aan het voeteneind draait hij de schroeven los, precies ver genoeg om een kleine spleet te maken, als een brievenbus, waar hij het gedicht doorheen steekt.
Wanneer de lijkauto arriveert rijden we de kist met Peter Jacobus Vrooman gezamenlijk naar de auto en begeleiden de auto nog een stukje over de weg.
Peter, mag ik Peter zeggen
meneer Vrooman
ik heb ’t huisje in IJsselmonde opgezocht
vlak voor de portiek staat op de stoep
een eenzaam winkelwagentje
met herfstbladeren gevuld
die staat daar best
hoeft geen routeplanner
zolang er maar wielen onder zitten
en er niemand z’n klomp aan stoot
jongetjes spelen racewagen in de kar
of schieten oorlogje met de tank
laten het blaadjes regenen op zussen
die nemen de mooiste mee
voor de verzameling
op IJsselmonde schemeren de laatste
zonnestralen van een septemberdag
leert iemand dat microscopen
net als mannen soms
revolvers hebben
meneer Vrooman heeft u wel eens
een herfstblad onder dekglas gelegd
is het oculair als Duralex
hardnekkig
tot de wind niet langer
de adem inhoudt
als het donker valt schijnt licht
achter de ramen in de huisjes in de flat
worden stilletjes glazen gevuld
de vitrage opzij geschoven
er staat een wagentje op de stoep
verder niets geks
© gedicht Peer Hommel © verslag Daniël Dee
In de rubriek Eenzame Uitvaart in De Havenloods.